به نقل از «ایرنا»

جهت‌گیری در زندگی با نماز

تاریخ انتشار: ۱۸ دی ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۴۷۱۴۸۰

خودروهای امروزی به انواع علامت‌های اخطاردهنده و بازخوردها مجهز شده‌اند تا راننده با توجه به آنها از خطر تصادف و انحراف از جاده مصون‌ باشد. اگر شما در بین خطوطِ جاده حرکت نکنید، بعضی از آنها بوق هشدار را به صدا در می‌آورند و علائمی را روی صفحه نشان می‌دهند. اکثر آنها در سرعت‌های بالای ۱۲۰ کیلومتر در ساعت، هشدار می‌دهند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اگر در هنگام پارک، خودرو بیش‌ از حد به مانعی نزدیک شود، صدای بوقِ اخطار بلند می‌شود و هرچه به مانع نزدیک‌تر شود، صدای بوق، هشداردهنده‌تر می‌شود. همۀ این‌ها برای آن ‌است که شما در محدودﮤ درست حرکت‌ کنید و با انحراف، به خود و دیگران آسیب نرسانید.

شما می‌توانید تمام این هشداردهنده‌ها را غیرفعال کنید و به آنها توجه نکنید. در مقابل، می‌توانید به خوبی از آنها استفاده کنید. کدام بهتر است؟ انتخاب با شماست. برای حرکتِ درست در هر مسیری، نیاز به بازخورد داریم. بازخوردها به ما می‌گویند که چه کارهایی را باید ادامه‌ دهیم و از چه کارهایی دست بکشیم. کجا گاز بدهیم و کجا ترمز کنیم.

برای ماندن در مسیر مستقیم، باید به خیلی چیزها «نه» گفت و از راه‌هایی که برخی به اشتباه پیموده اند بازگشت. معمولا بازخوردهای منفی بیش از بازخوردهای مثبت هستند. نه تنها نباید از بازخوردهای منفی، شکست‌ها و اشتباهات، ناراحت شد، بلکه باید از آنها حداکثر استفاده را کرد. برای پی ‌بردن به این موضوع، آزمایش زیر را انجام دهید:

در یک محوطۀ بزرگ مثل پارک که موانع و درختان و جوی آب دارد، چشمان خود را ببندید و به دوست خود بگویید که ۱۰۰ متر دورتر از شما در نقطه‌ای که شما نمی‌دانید، بایستد. به او بگویید شما را راهنمایی کند تا مسیر رفتن به سوی او را بیابید. اگر درست می‌روید، فقط بگوید «درست» و اگر اشتباه می‌روید فقط بگوید «اشتباه». ممکن است در این بازی به درختان برخورد کنید یا در جوی آب بیافتید اما خواهید دید که اگر به سخنان راهنما درست دقت نکنید، بدون شک به او نمی‌رسید.

او به شما بازخورد حرکتتان را می‌گوید و شما بر آن اساس، مسیر را اصلاح می‌کنید. تقریبا در هرقدم، شما نیاز به بازخورد او دارید تا مسیر را اشتباه نروید. می‌توانید بشمارید اما معمولا بازخوردهای منفی بسیار بیشتر از مثبت است. یعنی بیش از اینکه کلمه «درست» را بشنوید، کلمه «اشتباه» را می‌شنوید. همین بازخوردهای منفی است که در نهایت شما را به مقصد می‌رساند. شما می توانید از اشتباهات بفهمید که راه درست کدام است. در هرقدم چندین مسیر وجود دارد که می‌توانید انتخاب کنید اما فقط یکی از آنها درست و بیشتر آنها «اشتباه» هستند.

در زندگی، هرکس از این بازخوردها استفاده نکند یا نخواهد استفاده ‌کند، جزءِ «ضالین» و «مغضوب علیهم» خواهد بود. نمازگزار هر روز از اینکه راهش را گم‌ کند، به خدا پناه می‌برد و از او می‌خواهد که او را در مسیر منحرفان قرار ندهد. برای رسیدن به این مقصود، باید با هوشیاری به خودش و جهت‌گیری‌اش در زندگی نگاه کند. باید گوش کند، ببیند و حس‌کند که در کجای کار اشتباه کرده ‌است. مهم‌ترینِ این ملزومات، هوشیاری است. نماز این هوشیاری ‌را ایجاد و از آن نگهداری می‌کند. اگر انسان در طول روز، حرکت در جهت درست را فراموش‌ کند، در اولین وقتِ نماز، این جهت‌گیری اصلاح می‌شود.

نماز به صورت نمادین باعث می‌شود تا انسان جهت‌گیری‌اش را به سوی قبله و کعبه - که سوی خداست - تغییر ‌دهد. همین تغییرِ جهت‌گیری می‌تواند در تغییر افکار و اعمال ما مؤثر باشد. این وقفه‌های چند دقیقه‌ای، انسان را وادار می‌کند تا در مسیر حرکتِ خود متوقف شود و به جهت‌های دیگر هم نگاهی بیاندازد. چه ‌بسا در این وقفه‌ها، صدای هشدارها را در هیاهوی روزمره بشنود و متوجه اشتباهات مسیر شود. رویکرد خود را تغییر ‌دهد و دوباره بین خطوط بازگردد یا اینکه اصلا نماز، وجدانش را برانگیزد و او را متوجه خطایش کند.

بازخوردها به روش‌های مختلف به انسان می‌رسند. مثلا قضا شدن نماز می‌تواند انسان را به فکر فرو ‌ببرد که چرا نمازم قضا شد؟ مگر چه کرده بودم؟ گاهی کسالت در نماز، گاهی از ‌دست ‌دادن توفیق یک کار خیر و دیگر اتفاقاتی که برای انسان می‌افتد، می‌تواند علائم راهنما برای برگشتن به مسیر یا تصحیح جهت‌گیری باشد. در نماز هنگامی که از خدا می‌خواهیم تا ما را در زمرﮤ منحرفان و مغضوبان قرار ندهد، باید با خود بیاندیشیم که آیا ما اکنون در راه آنان نیستیم؟ آیا راه ما درست است؟

در مورد نادیده گرفتن بازخوردها، می‌توان به داستان‌هایی از قرآن اشاره ‌کرد. داستان اقوامی که به دلیل توجه نکردن به این نشانه‌ها و آیات، هلاک شدند. مانند قوم فرعون که انواع نشانه‌ها از قبیل طاعون، شپش، ملخ و انواع عذاب‌ ها بر آنها نازل شد. آنها هر بار قول دادند که هدایت شوند ولی نشدند. بالاخره هم غرق شدند و از بین رفتند.

برخی از دوستانِ دوران دبیرستانم در مدارس مذهبی درس می‌خواندند و نمازخوان و اهلِ رعایت بودند. پس ‌از اینکه وارد دانشگاه شدند، کم‌کم تغییر کردند. به نماز کمتر اهمیت می‌دادند و گاهی شیطنت می‌کردند. کمی بعد دوستانشان به کلی عوض شدند و از آن به بعد دیگر با خدا و پیامبر رابطه‌ای نداشتند. بعضی از آنها به دلیل تضادهای درونی که پیدا کردند، کارشان به طلاق کشید و زندگی خانوادگی‌شان هم نابود شد. اگرچه در ظاهر دکترها و مهندس‌های موفقی شدند اما از درون، افسرده و کلافه‌اند. هرکدام از این مراحل برای آنها یک بازخورد بوده است؛ بازخوردهایی که به آنها دقت نکردند.

کسی که نمازخوان است، ناگهان نماز را کنار نمی‌گذارد. اول حال نماز ندارد، بعد نمازهایش قضا می‌شود، نمازهای قضا را هم به ‌جا نمی‌آورد و کم‌کم نمازهایش را فقط در ماه رمضان یا شب های جمعه‌ می‌خواند. دست آخر همان‌ها را هم دیگر نمی‌خواند. اگر کسی به همان بازخورد اول یعنی از ‌دست‌ رفتن حال نماز دقت ‌کند و خودش را اصلاح کند، دیگر به مراحل بعد نمی‌رسد. در موارد دیگر هم همین‌طور است. تغییر دوستان باعث تغییر رفتار و حالات انسان می‌شود. انسانی که از غیبت کردن ناراحت می‌شود، در اثر همنشینی با دوستانی که غیبت بحث اصلی محفل‌شان است، به‌ تدریج دیگر با غیبت مشکلی ندارد و حتی از آن لذت می‌برد.

برخی افراد نه ‌تنها به بازخوردها نگاه نمی‌کنند و از آنها درس نمی‌گیرند، بلکه حتی راه و روش خود را درست و نیکو می‌دانند و همه‌چیز را به گونه‌ای برای خود توجیه می‌کنند. قرآن می‌گوید هیچ امیدی برای هدایت چنین افرادی که بازخوردها را نمی‌بینند و به دنبال شیطان و یارانش حرکت می‌کنند، نیست. زیرا آنها راه خود را بهترین راه می‌دانند نشانه‌ها را طور دیگری تعبیر می‌کنند و بازخوردها را عمدا نمی‌بینند. (برگرفته از آیه ۳۰ سوره اعراف)

قرآن به گمراهان، صفاتی چون کر و کور و گنگ نسبت می‌دهد. گویی آنها هیچ نشانه‌ و بازخوردی را برای هدایت نمی‌بینند. خدا روش‌های فراوانی برای برگرداندن انسان از ظلمت و گمراهی به نورِ هدایت دارد. البته این روش‌ها مخصوص نمازگزاران و کسانی است که همواره به یاد خدا هستند.(سوره احزاب، آیات ۴۱ تا ۴۳) طبیعی است کسی که در مقابل یاد و نام خدا و پرستش او مقاومت می‌کند، هیچ‌گاه نمی‌تواند از الطاف واقعی و پایدار او در جهت هدایت به سوی آرامش، توانگری، حالِ خوب و انرژی مثبت برخوردار شود.

کسی که نماز نمی‌خواند و ذکر خدا را نمی‌گوید، با صدای بلند در عالم اعلام می‌کند که من نیازی به دریافت هدایت و بازخوردهای الهی ندارم

خدا وعده می‌دهد که مؤمنان را از ظلمات به نور وارد کند اما شرط آن، ذکر خدا و نماز است. اگر نماز، درست خوانده شود، او انسان را از تاریکی‌ها خارج می‌کند و به نور می‌رساند. البته می‌دانیم که خدا این کار را با ابزار انجام می‌دهد و یکی از ابزارها همان بازخوردهاست. شما باید با ذکر خدا و مداومت در نماز، حالت توجه و هوشیاری را که لازمۀ استفاده از این بازخوردها است، در خود نگه‌دارید.

به محض اینکه ذکر خدا و نماز قطع شود، دریافت بازخوردهای اختصاصی نیز قطع خواهد ‌شد. زیرا کسی که نماز نمی‌خواند و ذکر خدا را نمی‌گوید، با صدای بلند در عالم اعلام می‌کند که من نیازی به دریافت هدایت و بازخوردهای الهی ندارم و برایم فرقی نمی‌کند در نور باشم یا ظلمت! از آن به بعد بازخوردهایی وجود دارد اما آنها از سوی خدا نیست و اگر باشد، دیگر توسط آن فرد درک نمی‌شود.

آن کانال ارتباطی که خدا برای ارتباط بین خود و انسان‌ها قرار داده، ذکر و نماز است. این کانال از سوی خدا همواره باز است اما گاهی بندگان این کانال را می‌بندند. گویی با خدای مهربان قهر می‌کنند. وقتی خدا صدایشان می‌کند، روی برمی‌گردانند و نمی‌خواهند صدایش را بشنوند. مانند هواپیمایی که ارتباط خود را با برج مراقبت قطع می‌کند و حاضر نیست بی سیم خود را روشن کرده و راه درست را از برج مراقبت بگیرد. عاقبتِ این هواپیما جز سقوط یا فرودی خطرناک و خونین نیست.

وقتی این ارتباط از بین رفت، افراد از بزرگ‌ترین موهبت و رحمت الهی، یعنی هدایت و خروج از ظلمات به نور، محروم می‌شوند. مگر جز خدا کسی هست که بتواند انسان را به سوی سعادت واقعی در دنیا و آخرت هدایت کند؟ آنها طبیعتا یکی از ابعاد وجودشان را که فقط در پرتوی نورِ الهی رشد می‌کند، کوچک نگه ‌می‌دارند و در ابعاد دیگر رشد می‌کنند. این عدم تناسب در رشد ابعاد وجودی، مشکلات فراوانی در جسم و روان آنها ایجاد می‌کند. انگار به دنبال گمشده‌ای می‌گردند.

هرکدام سعی می‌کنند به نوعی آن مشکلات را کمتر کنند؛ با فرار به سوی لذت‌های دنیوی، زیاده‌روی در کار، بازی و سرگرمی، بی‌خبری با مصرف مسکّرات و مخدّرات، پناه بردن به معبودهای خودساخته، انکار مشکل، پناه‌ بردن به عرفان‌های دروغین، ساختن تئوری‌ها و اوهاماتی چون هوش کیهانی و کالبد ذهنی و مانند آن دست به هر کاری می‌زنند تا مشکل را حل کنند اما حاضر نیستند برای حل مشکلاتشان این کانال ارتباطی را باز ‌کنند. هرکدام از این دستاویزها، مانند آبِ آلوده، تشنگی را فرو می‌نشاند اما مرض‌های دیگری را در جسم و جان‌شان ایجاد می‌کند.

شنیدن، بازخوردی مخصوص خاشعان

نمازگزاران واقعی چون اهل کبر و غرور نیستند و در مقابل، اهل خشوع و خضوع هستند، از نصیحت یا نهی دیگران عصبانی نمی‌شوند

یکی دیگر از بازخوردهای مهم، «امربه معروف و نهی از منکر» است اما برای اینکه دیگران شما را امر به معروف کنند، باید طوری عمل کنید که شما را به عنوان شخصی اهل معروف و کارِ درست بشناسند. در غیراین صورت، دیگران ممکن است ندانند و شما را در مواردی از قلم بیاندازند و به سوی معروف نکشانند. نمازگزاران واقعی چون اهل کبر و غرور نیستند و در مقابل، اهل خشوع و خضوع هستند، از نصیحت یا نهی دیگران عصبانی نمی‌شوند. به سخن‌ها گوش می‌کنند و اگر درست باشد، به کار می‌بندند.

در قرآن، خدا به پیامبرش می‌فرماید تو فقط کسانی را می‌توانی هشدار دهی و مسیرشان را اصلاح کنی که عظمت خدا را درک می‌کنند و آن را در خلوت، احساس و ابراز می‌کنند؛ کسانی که در مقابل او اظهارِ وجود و سرکشی نمی‌کنند و اهل اقامۀ نماز هستند. هرکس پندهای تو را بپذیرد و در راه اصلاح خود و تنظیم مسیرش به سوی صراط مستقیم تلاش کند، به نفع خودش عمل کرده ‌است و خداوند از این امر نفع یا ضرری نمی‌بیند. (برگرفته از آیه ۱۸ سوره فاطر)

برخی اوقات لازم است از دیگران هم کمک بخواهیم؛ از اساتید و دوستانی که از خلوص آنها مطمئن هستیم که ما و رفتارمان را نقد کنند. سپس متواضعانه آن نقد را بکار بندیم و به سوی رفع نقایص خود و اصلاح مسیرمان حرکت کنیم. این کار برای نمازگزاران که بسیار تمرین خشوع کرده‌اند، آسان است.

فرهنگ قرآن و معارف ۰ نفر محمدرضا جعفرملک برچسب‌ها امر به معروف و نهی از منکر ستاد اقامه نماز کشور قرآن سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی

منبع: ایرنا

کلیدواژه: امر به معروف و نهی از منکر ستاد اقامه نماز کشور قرآن سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی امر به معروف و نهی از منکر ستاد اقامه نماز کشور قرآن سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی رزرو هتل نزدیک حرم امام رضا بازخوردهای منفی جهت گیری ذکر خدا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۴۷۱۴۸۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

خطرات عادت اشتباه پا گذاشتن روی داشبورد!

رئیس اورژانس پیش بیمارستانی و مدیریت حوادث دانشگاه علوم پزشکی دزفول با اشاره به عادت قرار دادن پا روی داشبورد گفت: متاسفانه این عادت خطرناک علاوه بر سرنشین کنار راننده، بین خود رانندگان نیز مشاهده می‌شود که موجب کاهش توجه و تمرکز آنان از مسئولیت‌های رانندگی به ویژه در شرایط اضطراری می‌شود.

رضا معمارزاده در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به اینکه برخی عادت دارند هنگام نشستن در خودرو پای خود را روی داشبورد بگذارند، اظهار کرد: قرار دادن پا روی داشبورد می‌تواند در صورت فعال شدن کیسه هوا خودرو (ایربگ)، به شدت و میزان صدمه آن بیفزاید.

وی افزود: کیسه هوا برای سرنشینان خودرو البته در صورتی که درست نشسته باشند، طراحی شده است، در غیراین صورت نه تنها کیسه هوا از فرد یا افراد محافظت نمی‌کند، بلکه منجر به ایجاد صدمات جدی‌تری می‌شود. اگر پاها روی داشبور خودرو باشند و تصادفی رخ دهد، فشار ناشی از باز شدن کیسه هوا موجب می‌شود پاها به سمت بالا یا شیشه جلو پرتاب شوند در نتیجه آسیب جدی یا شاید غیرقابل‌جبرانی وارد شود.

معمارزاده با بیان اینکه پرتاب شدن پاها می‌تواند منجر به ایجاد شکستگی در ناحیه صورت و بینی نیز شود، گفت: اگر شدت تصادف زیاد باشد، کیسه هوا ممکن است با سرعت ۳۲۲ کیلومتر بر ساعت هم باز شود. در چنین شرایطی اگر سرنشینان به طرز صحیحی در خودرو نشسته باشند فشار ناشی از چنین سرعتی آسیب جزیی وارد می‌کند اما کیسه هوا از ایجاد صدمات بزرگ‌تر جلوگیری می‌کند.

وی افزود: باید توجه شود که کیسه هوا در شرایطی غیر از تصادف و بر اثر نقص فنی هم ممکن است باز شود یا احتمال دارد فرد به طور ناگهانی خیلی محکم به داشبورد ضربه بزند و زمینه باز شدن کیسه هوا را فراهم کند، بنابراین همیشه باید احتیاط شود و از قراردادن پاها روی داشبور پرهیز کرد.

رئیس اورژانس پیش بیمارستانی و مدیریت حوادث دانشگاه علوم پزشکی دزفول گفت: هر چند کمربند ایمنی برای محافظت از جان سرنشینان طراحی شده است اما سرنشین خودرو باید درست بنشیند تا کمربند ایمنی بدون آسیب زدن به اندام‌های حیاتی از او محافظت کند. با قراردادن پاها روی داشبورد، وضعیت نشستن تغییر می‌کند و کمربند ایمنی به درستی روی بدن فرد قرار نمی‌گیرد و دچار آسیب می شود.

معمارزاده گفت: اگر سرنشین خودرو درست روی صندلی ننشیند و خودرو واژگون شود، هیچ چیزی برای محافظت از او وجود نخواهد داشت زیرا در صورت واژگونی خودرو، کیسه هوا وظیفه محافظت از قسمت‌های پایینی بدن را دارد و اگر پاها روی داشبور باشند، کیسه هوا نمی‌تواند کار خود را درست انجام دهد و از زانو یا سینه محافظت کند.

وی افزود: بنابراین تجهیزات ایمنی خودرو زمانی می‌توانند کار خود را درست انجام دهند که درست از آن‌ها استفاده شود.

وی به خطرناک بودن این عادت در موارد غیر تصادفی اشاره کرد و افزود: قرار دادن پا روی داشبورد حتی وقتی که ترمز ناگهانی گرفته می‌شود نیز بسیار خطرناک است، زیرا در این شرایط، فاصله بین پا و داشبورد به سرعت کاهش می‌یابد و پاها قفل می‌شوند و ممکن است فرد از روی صندلی به سمت پایین سُر بخورد.

معمارزاده با اشاره به رواج این عادت خطرناک بین سرنشینان گفت: متاسفانه این عادت خطرناک علاوه بر سرنشین کنار راننده، بین خود رانندگان نیز مشاهده می‌شود که موجب کاهش توجه و تمرکز آنان از مسئولیت‌های رانندگی به ویژه در شرایط اضطراری می‌شود.

رئیس اورژانس پیش بیمارستانی دزفول بیان کرد: این کار حتی در سرعت پایین بسیار خطرناک است بنابراین بهترین راه حل این است که همیشه از قرار دادن پاهابر روی داشبورد پرهیز شود.

کانال عصر ایران در تلگرام